Mag ik me even voorstellen? Ik ben Olympic Karolus, chef weidebeheer van ‘de Brink Stables’. Oké, in real life heet ik Karlo en ben ik welgesteld pensionado, maar die titels heb ik serieus verdiend van het vrouwtje. “Om er bij te blijven horen.” 30 lentes jong aan levenservaring. En versleten achterbenen… dus dat lijkt me genoeg om dergelijke titulatuur te mogen dragen.
Doorgaans luister ik goed naar zowel ‘jonge god’ als ‘Karlo’; ook kanjer en topper kan ik waarderen hoor, daar doe ik niet zo moeilijk over. Maar ja, ik ben een vos, dus dan verlies je op zijn tijd wel je haren, maar niet je streken. Ik wil daar gerust een boekje over open doen, maar daar is het misschien nog wat vroeg voor. Door de jaren heen heb ik geleerd, dat als je niet heel spectaculair kunt lopen, niet alle barstens knap, of een goede look-a-like van het paard van Sinterklaas bent, je beter de clown van stal kunt zijn om de harten van alle ponymeisjes te stelen. En daarbij hun worteltjes, appeltjes en snoepjes op zak, want ritsen openmaken is een koud kunstje, dus dat is meteen dubbele bonus.
Maar alleen met clownskunsten kom je er niet, want dan ben je goed voor vele uren slenterwerk in de manege, zo ervoer ik na mijn jeugdige jaren in de wei. He-le-maal niks voor mij, want ik zal het maar bekennen: ik ben een eersteklas freak! Ik kan het niet helpen, maar ik word gewoon zenuwachtig van heel veel dingen. Bijvoorbeeld als de staldeur van mijn maat Ace eerder open gaat dan de mijne als we ’s morgens naar buiten mogen. Het vrouwtje lacht erom en noemt het “een hilarisch tafereel”, maar ’t is gewoon keiharde stress.
In mijn jonge jaren bleek ik dus al snel ongeschikt voor de manege, waarna een lieve vrouw zich over mij ontfermde. Daarna heb ik jaren doorgebracht met lange bosritten en recreatief dressuur. Tot ik ontdekte dat ik kon springen. En hoe! Nergens bang voor, waar ik voor werd gezet sprong ik overheen. Behalve hekken, want die lijken op de omheining en daar word ik dan weer zenuwachtig van. Ik spring niet meer, maar ontsnap nog wel. Volg je het nog?
Toegegeven, ik ben best een gecompliceerde ruin met kuiltjes. Boven m’n ogen, in m’n paddock (dol op graven!) en als ik even de kans krijg ook in de voerton. Ben je benieuwd naar mijn pensionado avonturen en flash-back memories? Ik geef je graag een inkijkje in mijn heerlijke bestaan…
Comments